“Stop geld in onderzoek naar post-COVID en niet in subsidie”
“Bij Margolin zien we een toename van het aantal klanten dat aan COVID zulke restklachten overhoudt, dat normaal functioneren op het werk onmogelijk is. Ook jonge, fitte mensen. Dat is een zorgelijke ontwikkeling. Maar nog zorgelijker is het dat we nog geen eenduidig beeld hebben over hoe we deze mensen kunnen helpen bij hun herstel en re-integratie.
Long-COVID heb je officieel als je tot drie maanden na een COVID-besmetting voor een periode van minstens twee maanden klachten blijft houden. Extreme vermoeidheid is daarbij de meest gehoorde klacht. Over long-COVID, of post-COVID zoals de WHO het noemt, is nog heel veel onbekend: waarom houdt de één klachten en de ander niet? Waarom duurt het herstel zo lang? Wat is de beste manier om te herstellen?
De medische wereld heeft nog veel vragen. Toch komen de overheid en onze beroepsgroep al met nieuwe regels. Minister Helder geeft sinds deze maand een half jaar langer subsidie aan werkgevers in de zorg, zodat ze personeel met post-COVID langer in dienst kunnen houden. De regeling volgde op een waarschuwing van FNV dat duizend zorgmedewerkers door post-COVID hun baan dreigen kwijt te raken. Doel van de regeling is dat zorgmedewerkers met post-COVID een half jaar langer re-integreren en zo voor de zorg behouden blijven.
Die subsidie is een verkeerd signaal. Bij al het verzuim zien we dat er maar weinig mensen succesvol re-integreren in hun eigen werk als ze langer dan een jaar ziek zijn. Wat heeft het dan voor zin om werkgevers een half jaar lang subsidie te geven voor mensen die al twee jaar ziek zijn? Het voelt een beetje alsof de overheid uit schuldgevoel handelt: de zorgmedewerkers zijn ziek geworden op hun werk voor de samenleving, in de frontlinie van de pandemie. Maar deze subsidie is er alleen voor deze groep mensen en niet voor andere zieken die niet binnen twee jaar herstellen.
Ook de beroepsgroep van arbeidsdeskundigen lijkt het principe van ‘gelijke monniken, gelijke kappen’ door COVID los te hebben gelaten. De Nederlandse Vereniging van Arbeidsdeskundigen (NVVA) en het Arbeidsdeskundig Centrum (AKC) hebben recent een notitie gepubliceerd met inzichten hoe te handelen bij post-COVID-klachten. Volgens NVVA en AKC moeten we de patiënt vooral zelf vragen aan te geven wat ze wel en niet aan kunnen in hun re-integratie. ‘Vanwege het grillige belastbaarheidspatroon is het zaak om taakgericht te re-integreren en ruime hersteltijd te bieden.”
Opmerkelijk, want het advies om mee te bewegen met de klant staat haaks op de reguliere aanpak van verzuim. Daar geven we klanten op de juiste momenten een zetje om weer een stap te zetten op de weg terug naar normaal werken. Bij die bekende ziektebeelden weten we hoe mensen re-integreren. Dan kun je als arbeidsdeskundige iemand activeren om weer meer te gaan doen, omdat je zeker weet dat je iemand daarmee niet over de rand duwt.
Bij Margolin zien we medewerkers uit alle sectoren, niet alleen uit de zorg. Mannen en vrouwen, van alle leeftijden, fitheid en uit alle beroepsgroepen. In al die groepen zien we post-COVID-gevallen. In mijn persoonlijke contacten met klanten die eraan lijden, merk ik dat ik vooral het ongrijpbare lastig vind. Omdat er nog zoveel onbekend is, weet je als arbeidsdeskundige (nog) niet waar je aan toe bent. Normaal gesproken is ons motto ‘werk als middel tot herstel’, maar bij deze groep patiënten lijkt dat niet te werken. De ene keer zit ik met iemand die nauwelijks kan ademhalen: super heftig. Bij een ander denk ik, zit er niet iets anders onder deze vermoeidheid? Vragen, vragen.
Een ding is duidelijk: we hebben nog heel veel vragen. Dus laten we met zijn allen zo snel mogelijk antwoorden verzamelen. De extra subsidie voor zorgwerkgevers zou je wat mij betreft dan ook beter in onderzoek naar de oorzaken en behandeling van post-COVID kunnen stoppen. Daar is iedereen bij gebaat.”
Door Marga Bouts, senior arbeidsdeskundige bij Margolin