Rob, 52 jaar: ‘Ik was voor de arbeidsdeskundige geen nummertje, maar een mens’
Foto is fictief
Rob werkt al ruim twintig jaar met veel plezier als beveiliger bij de rechtbank. Wegens een trauma aan zijn elleboog is hij beperkt in zijn functioneren. In 2018 krijgt hij van zijn behandelend arts te horen dat het niet meer goedkomt met zijn elleboog en dat hij op zoek moet naar ander werk. Arbeidsdeskundige Marie-Claire van Margolin wordt ingeschakeld. Door haar vermogen te kijken naar mogelijkheden in plaats van beperkingen kon Rob toch bij de rechtbank in dienst blijven.
Rob: ‘Op mijn twaalfde heb ik mijn rechterelleboog gebroken. Die is ondanks een operatie nooit helemaal goed hersteld. Ik ging werken in de schoonmaak, waar ik in 1995 voor werd afgekeurd. De diagnose: een versleten elleboog waar kraakbeen ontbreekt. In 1997 ging ik aan de slag als beveiliger bij de rechtbank. Ondanks mijn pijnklachten kon ik deze functie toch uitvoeren. In 2012 ben ik weer geopereerd. Hierna ging het even goed, totdat ik opnieuw pijnklachten kreeg. Het was niet mogelijk om opnieuw geopereerd te worden, de elleboog was hier inmiddels te zwak voor. Ik kreeg de boodschap dat het niet meer goedkwam en dat ik ander werk moest zoeken.
Focus op wat er wel kan bij eigen werkgever
In de functie van beveiliger sta je bij de scanstraat als mensen de rechtbank betreden. Objecten moeten door de röntgenapparatuur worden gehaald en je werkt boven schouderhoogte met een handmetaaldetector. Daarnaast doe je brand- en sluitronden: dit komt neer op het afsluiten van zware deuren, waarbij je repeterende bewegingen maakt. Dit was met de beperking aan mijn elleboog niet langer mogelijk. Ik was al minder gaan werken door de medicatie die ik slik.
In 2018 is er een arbeidsdeskundige van Margolin ingeschakeld, Marie-Claire. Mijn leidinggevende en ik hadden de hoop al opgegeven dat ik zou kunnen blijven. Maar in plaats van mij naar ander werk te begeleiden, heeft Marie-Claire gekeken naar werkzaamheden bij de rechtbank die ik nog wel kan uitvoeren: administratieve taken, zoals het maken van planningen en maandrapportages.
Ik ben heel blij dat ik geen afscheid heb hoeven nemen van mijn werkgever. Mijn leidinggevende en collega’s kennen mij en hebben begrip voor mijn situatie. Marie-Claire zag dit en heeft alles op alles gezet om mij hier te houden. Ik voelde me veilig en gehoord bij haar. Ik was voor haar geen nummertje, maar een mens.’
De arbeidsdeskundige aan het woord
Marie-Claire, Senior Register Arbeidsdeskundige bij Margolin, vertelt over dit traject: ‘Rob is een open en aimabele man die erg trots is op zijn baan en zich thuis voelt bij zijn werkgever. Maar de taken binnen zijn vorige functie waren door de beperking aan een van zijn bovenste ledematen (zijn elleboog) niet meer uitvoerbaar voor hem. Als beveiliger heb je te maken met crisis en calamiteiten; situaties waarbij een hoog handelingstempo vereist is, bijvoorbeeld tijdens de scanstraat. Hier werd Rob onzeker van.
Uit een arbeidsdeskundig onderzoek kwam naar voren dat het eigen werk niet langer passend was. Ik heb Robs situatie nogmaals bekeken. Mijn centrale vraag aan de werkgever was (wederom): welke taakinhoudelijke aanpassingen kunnen we doen in Robs functie? Hij werkt nu op twee recepties, in de meldkamer en hij doet administratieve taken. Deze werkzaamheden kan hij uitvoeren op zijn eigen tempo en het beperkte lichaamsdeel wordt hierbij niet extra belast.
Ik heb een fascinatie voor werk én voor ziek(t)en. Hoe krijg je mensen na uitval weer op de rit, zodat zij kunnen doen wat er van hen verlangd wordt? Je meerwaarde als arbeidsdeskundige is om in mogelijkheden te denken in plaats van beperkingen, om altijd kritisch te blijven kijken naar de functiebelasting/belastbaarheid, de werkgever te bevragen naar de mogelijkheden van aanpassingen en om altijd het verhaal achter de mens te blijven zien.’